yine evdeyiz

biz eve geldik. cuma akşamı hastaneden eve kendimizi zor attık. hastane ile mahkemelik olduk. sağlık bakanlığına şikayette bulunduk falan...
 yaşadığımız o kadar acının üstüne bu hastanenin yaptıkları kanırttı bizi. şimdi gücüm olmadığından daha sonra detaylı olarak yazacağım. hatta avukata sorarak bu hastanenin ve doktorların adını da burada açıklamak istiyorum ki okuyan hiç kimse gitmesin. giden birilerini duyarsa da yolundan çevirsin. herhangi bir devlet hastanesinden bahsetmiyorum, yanlış anlaşılmasın. deli gibi paralar almasını bilen, insanlıktan çook uzaklara düşmüş, sırtlan kılıklı bir ticarethaneden başka bir yer değil bahsi geçen "hastane". ticarethane olarak da aldığı parayı hiçbir şekilde hak etmeyen bir mekan!

neyse..
olan oldu. yaşanan yaşandı. hayat böyle bir şey. beklemediğin anda sağ gösterirken dan! diye soldan çakabiliyor adama...
mucizevi bir şekilde babam hafızasını yakalamaya başladı. fakat 2. defa hastaneye gittiğimizde öğrendiğimiz yeni komplikasyonlar var. ciğerlerinde ciddi su birikmiş. kalpte hala su  ve sağ kaburgada kırık var. operasyon sırasında kalbi durunca, 20 dk boyunca  çok sert yapılan kalp masajı sonucunda olabilecek şeylermiş bunlar. bütün bunlardan dolayı da çok ciddi ağrıları var doğal olarak.
 bu günleri yaşamak zor ama garip bir güç, insanüstü bir kuvvet geliyor insana. çok şey öğretiyor. çok başka baktırıyor hayata...
babam bizim mucizemiz...
 istiyorum ki tüm bu dertleri bitene kadar kalbime sokayım, sımsıkı sarayım ve her şey normale döndüğünde çıkartayım oradan babişkomu. kimseler acıtamasın canını. hissettiği tek şey sonsuz bir sevgi olsun. mutlu olsun. gülsün ve güldürsün her zaman yaptığı gibi...

zaman her şeyin ilacıdır ya hani. biz ailece beklemeye devam ediyoruz. zaman önce babama, sonra da bizlere ilaç olsun. hep birlikte tekrar ayaklanalım...