karmaşa

kaç gündür neredeyim, neler yaşıyorum ben bile bilemiyor, anlayamıyorum artık...
bugün hastanelerde geçen 16. gün. arada 3 gece kadar eve çıktık ve pazar günü tekrar ambulans ile acil servise, oradan da tekrar yoğun bakıma kaldırıldı babam. nöroloğunun normaldir bunlar olacak dediği ve bizi evde beklettiği süre içinde babam şeker komasına girmiş( hipoglisemi). ambulansta ölçtüklerinde şekeri 30'a düşmüştü. yaşadıklarından sonra böyle bir atak yaşaması bizi tekrar en başa döndürdü tabii.
tekrar ajitasyonlar, tekrara hafıza kaybı ve bu atak sırasında kaybedilen yeni beyin hücreleri....

bunların hepsi bize ne kadar kalıcı hasar bıraktı ya da bırakmadı kısmını ancak zamanla görebileceğiz. bugün ilk defa babamı iyi gördüm. oturdu. konuştu. dinledi. anlattı. güldü ve söylenilen her şeyi anladı. anılarını hatırladı.
yüzümüzde güneşler açtı. köşelere saklanmaya çalışan umudumuz kocaman bir çiçek açtı tekrardan....

güzel enerjilerinizi, iyi dileklerinizi, sevginizi gönderin bize ve tüm hastalara...
hayatımda yaşamadan anlayamayacağım şeyler yaşadım. yaşıyorum...
artık bambaşka bakıyorum hayata. 2 hafta içinde tüm gerçekliğim değişti. başka biri oldum. bunu yaşamayan gerçekten de anlayamaz, hissedemez.
hastanedki tüm hasta yakınlarına kardeşim gibi bakıyorum. yüreklerimizdeki hissin aynı olduğunu biliyor ve bizi bir tek bizin anlayacağı gerçeğini idrak ediyoruz. birbirimizin gözüne de aynen böyle bakıyoruz.

kimseye yaşatmasın böyle şeyleri. kimse hayatın bu yönü ile tanışmasın. böylesine büyük bir sınavdan geçmesin dilerim.